عروسی نعمت و سولماز

فردای آن روز پدر را دیدم که خطاب به زنان فامیل می گفت: صمد امسال کنکور دارد. کاش مراسم عروسی تان را بعد از کنکور برگزار می کردید». پس از آن نیز خطاب به من گفت: «مراسم عروسی تا چند روز ادامه خواهد داشت. سر و صدای زنها آزارت می دهد بهتر است این چند روز کتابهایت را برداری و به منزل پسرعمویت احد بروی. منزل آنها کاملا خالی است.»

آن روز پدر مرا سوار ترانزیت قرمز کرد و به منزل آنها برد. وقتی پیاده می شدم گفت: «یخچال منزلشان را از میوه و خوردنی برایت پر کرده ام. اگر چیز دیگری هم نیاز داشتی زنگ بزن می گویم برایت بیاورند.» این ماجرا تا سه روز ادامه یافت. پدر قبل از ظهرها مرا به منزل احد می برد و عصرها به منزل خودمان برمی گرداند.

روز سوم وقتی پدر برای برگرداندنم آمد گفت: «مراسم دیگر تمام شد. از فردا می توانی در منزل خودمان درس بخوانی.» آن روز برای آخرین بار، سوار ماشین (ترانزیت قرمز) پدر شدم و خیابانهای یامچی را گشتیم. پدر هر آشنایی را که می دید برایش چراغ می داد یا به احترامش نگه می داشت. آنها نیز عروسی پسرش را تبریک می گفتند. شیرینی احساسی که آن لحظات کنار پدر داشتم وصف ناشدنی است. افسوس نمی دانستم دیگر هرگز سوار ماشین پدر نخواهم شد و این آخرین سوار شدن است.